Archief voor categorie: Scubabubbels

15TH CMAS underwater photography 21-25 nat 2015 .
” Karel en Dirkjaap zien winnaar ” wedstrijd .

Op maandag 25 mei , 2de pinksterdag zijn wij afgereisd naar zeeland .
Voor dag en douw zijn wij opgestaan om onze vereniging Galathea eerst te vertegenwoordigen op de NOB ledenraad vergadering te Burgh – Haanstede .
Aansluitend even wat WK foto’s bekijken en dan samen onderwater .

Wat schetst onze verbazing , wij worden gevraagd aanwezig te zijn bij de jurering van het 15th CMAS underwater photography.
Jullie begrijpen , dat laten wij ons geen 2e keer vragen .

Na eerst op kosten van de organisatie de lunch te hebben genoten togen Karel en
Dirkjaap naar Neeltje Jans , daar vond in ” oceaan 3 ” de jurering plaats .

Het wereld kampioenschap wordt voor de 15e keer gehouden en nu voor de tweede keer in een ” koud – land “. Na Noorwegen heeft de NOB de wedstrijd mogen organiseren .
Bijzonder omdat het meestal in een tropisch land praatsvind .
Twintig landenteams strijden om de hoogste eer .
Ongeveer 90 onderwater-fotografen gingen aan het werk.
Er waren een ruim aantal duikplekken geselecteerd , afhankelijk van stroming , wind , zicht en zon werden de wedstrijd lokatie’s gekozen .
Per dag mag een team 100 foto’s maken in 90 minuten , 5 categorieën . Voor elk mag men 1 foto inzenden. Allen de mogelijkheden van de camera en de fotograaf mag worden benut ,dus geen verfraaiing achteraf . ( het foto kaartje moesten ze inleveren. )Te laat boven betekende voor 1 team : geen foto’s inleveren, jammerrrrrrrr .

Groothoek met model ,
Groothoekzonder model ,
Close-up zonder thema ,
Vissen en
Voor de warmwater duikers vormde de Nederlandse omstandigheden een extra moeilijkheids factor . Het Braziliaanseteam was goed in vorm , ze waren vaak in de top tien vertegenwoordigd .

Inmiddels was ons oog gevallen op Scharrendijke duikplek Kerkweg .
Mooie parkeerplek met restaurant en goede voorzieningen voor de duikers .
Alleen de dijk over en dan via de stijger te water .
Deze plek werd ons door ” goede fotografen ” getipt als TOP plek dit weekend .
En dat was het , zicht ,een meter of 7 , vis – ja maar- klein . Krabben , zo een pan vol , maar alleen kijken ! !
Met z’n tweeën zweefden we langs de dijk , andere duikers waren reeds huiswaarts .

En dan …. …… …… de KREEFT , het was vast de winnende van de foto , groot , nieuwsgierig en prachtig van kleur . Bekijk het plaatje nog maar eens , en het was niet de enige die we tegen kwamen .

Na 75 minuten trokken we de vinnen uit , en na een broodje en wat koffie keerden we terug naar Twenteland .

Ledenraad , belangstelling ? …. Dat horen jullie later .
Dirkjaap. Otten .

Nieuwjaarswandeling in het Springendal en eten bij de Schweinswirt.

Om 14.30 uur waren er 13 volwassenen en 4 kinderen klaar voor de start. Ze stonden op de parkeerplaats bij de brandtoren aan de Hooidijk in Vasse.
Nico had deze wandeling met aansluitend diner georganiseerd. Het weer was perfect en Jan stond zoals altijd ergens op de wandelroute met een hapje en een drankje. Een aantal van ons dacht nog aan Guido , die vorig jaar nog meeliep. Niet wetend dat het de laatste keer zou zijn.

Ook de honden , die mee liepen hadden het naar hun zin.  Onderweg een vijvertje met stepstones. Uiteraard voor de kinderen te mooi om links te laten liggen.

Even voor vijven waren we bij de “Schweinswirt”, net over de grens in Halle. Vanaf Nederlandse zijde is de weg verboden voor auto’s, maar regels zijn er om te overtreden.

Wim en Dinie waren al aanwezig, zodat we uiteindelijk met 15 volwassenen en 4 kinderen aan tafel gingen.
Erik moest per telefoon naar de juiste plek worden gedirigeerd, maar toen kon dan toch het eten worden besteld.
Naar Duits gebruik waren en spareribs en schnitsels in overvloed.   Er bleef nog over.

Tegen achten was iedereen naar huis. Op bijgaande foto’s is te zien dat iedereen genoten heeft.

Al jaren was het mijn wens om op het wrak de JURA in de Bodensee te duiken.

De Jura geldt als één van de mooiste zoetwaterwrakken van Europa, ligt op 
40 meter diepte en is gezonken in 1864 (dit jaar 150 jaar geleden) na een aanvaring met de DS Stadt Zurich in dichte mist. Het 48 meter lange stoomschip de Jura is nu een gelieft duikobject.

Het probleem was dat ik geen enkele buddy kon vinden om mee te gaan. Het was te ver weg (725 km.), te moeilijk of te diep.

Toen ik dit jaar aan het Gardameer dook met enkele Duitse techduikers hoorde ik plotseling het woord “Jura” vallen. Deze duikers doken twee keer per jaar op de Jura en als ik zin had mocht ik wel meeduiken.
Nou, de basis was gelegd en mailadressen en telefoonnummers uitgewisseld.
Als spoedig na thuiskomst kreeg ik de mail dat ze op zaterdag 1 november weer gingen duiken op de Jura.

Ik was vastbesloten om te gaan, dan maar alleen, maar gelukkig was Gea bereid mee te gaan, samen met onze Buddy, de fiets en het fietsmandje voor Buddy, zodat zij die zaterdag konden gaan fietsen om het ons bekende Bodenmeer.

Ik wist van te voren dat het een zware duik zou worden. Niet om de diepte, maar op deze plek in Zwitserland komt weinig zonlicht. Het wrak ligt in een baai achter een hoge berg. Tot 10 meter diepte is het nog helder, maar dan komt er 
20 meter waar het aardedonker is en je de meeste dagen de computer niet eens kunt aflezen. Van 30 naar 40 meter is het donker, (zoals in een nachtduik in helder water) maar met een goede lamp kun je ver genoeg schijnen.

Omdat de meeste ongevallen met de opstijging gebeuren, heb ik dit verschillende malen in de Leemslagenplas geoefend. Vanaf het dek van de UK ging ik dan hand over hand naar boven, af en toe ontluchten en zo’n tempo te maken dat ik dan na 2 minuten de 20 meter opstijging had afgelegd. De laatste keren met de ogen dicht en na ruim 2 minuten was ik weer boven. Ik was er klaar voor!

Omdat we op de boot niet konden vullen, nam ik mijn dubbel 12 en dubbel 10 mee, beide gevuld met EAN 28 en goed voor 6000 liter per set. Als decompressiegas nam ik EAN 70 mee voor een maximaal rendement voor als ik door het duistere gedeelte was. Nog even naar Lucas om de inflator van het droogpak na te laten kijken en vrijdagmorgenvroeg vertrekken. Om drie uur waren we bij ons hotel, dicht bij de haven van Uhldingen, vanwaar we gaan vertrekken.

De volgende morgen na het ontbijt naar de haven, waar onze duikboot “Concrete lady” al lag te wachten. Na alle duikmateriaal over gepakt te hebben konden we vertrekken. Gea nam de auto weer mee terug naar het hotel en ging met Buddy rond het meer fietsen.
Op de boot moesten we eerst formulieren ondertekenen dat we op eigen risico doken, de twee duiken en de lunch betalen en toen begon de briefing. Hoofdzaak waren de regels aan boord en er werd nadrukkelijk op gewezen dat er de laatste 15 jaar 25 mensen waren verongelukt. Het goede nieuws was dat er sinds 2011 geen ernstige ongelukken waren gebeurd. Nou lekker, ik had al betaald en de duik moest nog beginnen. Even dacht ik: waar ben ik weer aan begonnen!
Over het wrak werd niets verteld. Toen ik vroeg wie mijn buddy zou zijn, zei de schipper en duiker: Zoek er maar één uit. De meeste doken met een 15 liter flesje en een kleine stage, maar ook zag ik een rebreatherduiker en dacht: die blijft vast wel lang op het wrak.

Ik was het eerste klaar met alles opbouwen en aantrekken (je leest het goed!) en moest als eerste vanaf een hoge railing het water inspringen. Gelukkig was het water super vlak. Ik zwom naar de boei en zag als tweede de rebreatherduiker komen. Ik vroeg hem samen te duiken, maar ik kreeg op mijn vraag geen duidelijk antwoord. Hij moppelde dat hij lang weg zou blijven en geen beperkingen wilde. Mopperend zakte hij naar beneden. Ik deed mijn lamp en mijn verplichte flitslamp aan en begon met de afdaling. Inderdaad, de eerste tien meter waren kraakhelder. Plotseling was het of ik in een soort inkt terecht kwam. Hand over hand ging ik naar beneden. Op 32 meter zag ik ineens mijn flitser en lamp weer, maar alles was donker. Beneden zag ik mijn Buddy een flitser aan de shotline bevestigen, die + 5 meter van het wrak hing. Precies tegenover de shotline zag ik de letters “JURA”, die aan bakboord en op het midden van het wrak staan. Dit moest ik goed onthouden voor de terugweg.

We doken naar rechts, naar de achterkant van de Jura en toen in het verlengde over de bodem verder. Ik herinnerde mij dat daar ergens nog een reddingssloep moest liggen, zo’n 20 meter achter het wrak.
Mijn buddy zwom heel snel en ja, daar lag het reddingsbootje, zoiets als wij er 5 van in de Leemslagenplas hebben liggen. Toen mijn Buddy omdraaide en weer bij mij was, ging ik gelijk met hem mee terug, maar bij de Jura lag hij al weer 5 meter voor. Dit tempo kon ik niet aan en bovendien had ik het helemaal met hem gehad. Hij keek niet op of om. Ik voelde mijn hart kloppen en de ademhaling versnellen. In combinatie met de kou waren alle ingrediënten voor een duikongeval aanwezig. Gelukkig had ik de specialisatie Soloduiken bij Ferry gedaan, zodat ik besloot alleen verder te gaan.

Langzaam ging ik het achterdek verkennen. Toen het brede stuk, waar een grote kwabaal lag met heel veel jonge aaltjes. Ik keek naar rechts en dacht: waar is Harry met het fototoestel. Ik zwom verder naar de voorkant van het bijna 50 meter lange wrak en de mooie bewerkte houten boegspriet. Ik was weer aan bakboord, bij de letters JURA. De 30 minuten bodemtijd zaten er op. 
Met de opstijging nog voor de boeg, voelde ik toch wel wat extra spanning. Ik zwom haaks op de letters en zag direct de shotline. De opstijging kon beginnen. Plotseling zag ik mijn Buddy weer. Ik was verbaasd, maar hij ook. De eerste 10 meter lijn was goed te zien. Toen werd het aardedonker, zwart. Hand over hand ging ik naar boven. Ik zag niks en had geen enkele referentie, maar na 2 minuten zat ik in kraakhelder water en op 10 meter maakte ik de gasswitch naar mijn decogas EAN 70. Omdat mijn computer is gekoppeld aan mijn hardslag, luchtgebruik en watertemperatuur, kreeg ik 3 minuten extra decotijd.

Even later kwam mijn buddy. Omdat hij met een rebreather dook, had hij niet zoveel deco als ik. Toen zijn decotijd om was vroeg hij hoeveel deco ik nog had. Ik gaf aan dat ik nog 16 minuten moest en dat hij maar naar boven moest gaan. Hij beduidde dat hij bij mij zou blijven. Dat verbaasde mij, was het dan tóch een goede buddy??

Terug op de boot vroeg hij hoe het was gegaan. Ik vertelde hem dat ik door de spanning toch wel een hoop had gemist en alles niet zo goed had opgenomen. Ik wilde nog graag de houten WC zien, het roer, de krukas en de aandrijfwielen. Hij gaf aan al wel 10 keer op de Jura gedoken te hebben en hij wilde me alles in de tweede duik wel aanwijzen. Veel vertrouwen had ik er niet in. Toch maar proberen, anders ging ik wel weer alleen op de solotour.

Na een zeer goede lunch kon ik op de boot nog even mijn Argonflesje vullen en na ruim twee uur interval lag ik weer in het water. Nu met een dubbel 10 – 300 bar EAN 28.
De spanning was al een stuk minder en ik had het gevoel dat het niet helemaal zo aardedonker was. Af en toe kon ik de lijn zien. Mijn buddy plaatste de flitser weer en we gingen naar de Jura. Langzaam duikend liet hij mij het toilet zien. Een houten bak met een rond gat in het midden met deksel. (de vroegere plee)

Daarna naar het roer, die net zo stond als het roer van onze UK. Dit om een aanvaring aan stuurboord te voorkomen. Verder nog de trap, krukas, stoomketel en scheepsklok. Alles was nog intact. Alleen de schoorsteen was omgevallen. Met mijn grote Metalsublamp 5000 lumen kon ik bijna de hele boot verlichten.
Mijn buddy wees mij nog op het mooie houtsnijwerk op de boegspriet,

voordat we terug moesten naar de shotline. Omdat het een herhalingsduik was, moesten we nu genoegen nemen met 25 minuten bodemtijd, om niet teveel deco op te lopen. De andere duikers waren allang weer terug.

Mijn buddy pakte de flitser weer van de lijn en de opstijging kon beginnen.
Hand over hand. Ik had nu zeker wel 10 centimeter zicht, want af en toe zag ik de lijn. Op 10 meter diepte aangekomen, maakte ik snel de gasswitch naar 70% zuurstof voor een lange saaie decompressie. Ik had een superduik en een superbuddy gehad. Onder water bedankte ik hem, maar oeps, dat mag niet van Ferry, want, zoals hij zegt: De duik is pas beëindigd als je weer op de boot bent.

Toen ik als laatste terug was, begon de boot al gelijk van Zwitserland naar de haven in Duitsland te varen. Aan boord van de duikboot had iedereen het over der helle Lampe van der Hollander en van mijn buddy kreeg ik gelijk de uitnodiging om volgend jaar mee te duiken op het wrak: de Milford Haven in Genua. Ook dit wrak staat hoog op mijn verlanglijstje.

Terug in de haven stonden Gea en Buddy al op mij te wachten. Snel alles over pakken in de auto en afscheid nemen van de Duitse duikgroep en mijn goede buddy. Ik was opgelucht, had weer veel meegemaakt en twee van mijn mooiste en moeilijkste duiken gemaakt. Daar hoort natuurlijk een decobiertje bij, op een terrasje vlak bij de haven met 22 graden in het zonnetje.

De volgende dag zouden we naar Lindau gaan, maar aan boord had ik gehoord dat in Überlingen een mooie duikplaats was. Lucht was het probleem, maar gelukkig lag de dubbel 7 nog vol lucht in de auto. Samen met mijn stage was dit wel voldoende. Op bijna 50 meter diepte lag een wrak. Duikers ter plaatse vertelden mij waar hij lag, maar zou moeilijk te vinden zijn. De kick was alleen dat ik hem vond, maar het wrak zelf stelde niet veel voor. Op een kale zandvlakte heb ik nog wat decostops gemaakt en na 1 uur was ik terug bij Gea en Buddy.

In Lindau, op 2 november was het een zomerse dag met 22 graden. Bij de haven waren allerlei activiteiten en de terrasjes zaten vol.

Een intens tevreden duiker kon met Gea en Buddy op maandag 3 november aan de 725 kilometer lange terugreis beginnen.

Zoals elk jaar in November had Galathea ook dit jaar weer een film- en fotoavond.
Om half acht waren de voorbereidingen al aan de gang. Jan W. had alles goed gedelegeerd. Iedereen wist wat hij/zij moest doen. 

Toen om 20.15 uur iedereen van koffie was voorzien, kon het programma beginnen.
Hieronder de films die zijn vertoond:

Programma uit het verleden:
Het afzinken van de UK in januari 2004
Afzinken Ukje
Dive4live
Meervallen in de Kempervennen
Steengroeve in Zuid-België

Programma over het heden:
Nullzeit

Programma over de toekomst:
Promotiefilms  Gozo
Walvishaaien op de Filippijnen

De films zijn ingezonden door Galatheanen en door het duo Dick Speelman/ Brigitte ten Voorde. 

Er waren zeker 40 man op deze avond afgekomen. Om 24.00 uur was nog lang niet iedereen weg. Een teken dat het gezellig was.

Jan W. gaf nadrukkelijk aan dat men zijn/ haar belangstelling voor de trip naar Gozo kenbaar moest maken. Zodat hij weet of en hoe de EC verder moet gaan met de organisatie van deze reis.

Dit kan via de link in de MTA van vorige week.
Mensen zonder Nitrox brevet kunnen zich nog aanmelden voor de cursus. Aanbevolen voor de deelnemers omdat NItrox daar niks extra kost.

Dick Speelman kreeg nog een attentie voor zijn bijdragen aan deze avond.

En natuurlijk ook een woord van dank voor Dirk Jaap Otten, die zoals vaak op deze soort gelegenheden weer heerlijke hapjes heeft gemaakt.

Uw reporter:

Harry Brummelhuis