Als op vrijdag de laatste carpoolafspraken zijn gemaakt is het tijd de wekker te zetten om de zaterdag op tijd in Veessen te zijn. Door een klein oponthoud ivm wegwerkzaamheden arriveren we, via het pontje van Wijhe, om 5 voor 8 ter plaatse. Vrijwel iedereen is uitstekend op tijd zodat al snel, na een kop koffie, de groepjes ingedeeld kunnen worden.  We zijn totaal, inclusief wat familie en vrienden met bijna 30 man/vrouw.

Vandaag gaan er peren geplukt worden. Peren plukken moet veel voorzichtiger gebeuren dan appels en ook de bomen zijn wat grilliger van vorm zodat er meer moeite gedaan moet worden om alle peren van de boom te plukken. Het weer zit vandaag bijzonder mee, de boomgaard is eerst nog wel nat van de nacht maar droogt snel op.  In de middag is het al gauw 20 graden met zelfs een heerlijk zonnetje.

Ik kan met Erik Planting aan de slag aan de buitenzijde van de boomgaard. De overige plukkers worden allemaal verdeeld over de treintjes met fruitbakken tussen de bomen in. Ladders, plukbakken en zelfs handschoentjes komen er aan te pas om alle peren te gaan plukken. Vol goede moed luistert iedereen aandachtig naar hoe de peren het beste geplukt moeten worden om vervolgens zelf aan de slag te gaan. Het duurt niet lang of de stemming komt er goed in en de bakken voor de peren stromen vol.

Na de koffie pauze zijn Erik en ik al op één derde van de rij met de eerste bak bijna vol. Hoe meer je plukt, hoe beter het lijkt te gaan. De meesten komen erachter dat het eigenlijk heel leuk werk is. Bij de lunch, overigens voorzien van een paar heerlijke pannen soep, komen de verhalen goed los.

De rest van de dag vliegen de bakken over en weer, leeg heen en vol weer retour. Aan de geluiden uit de boomgaard te horen vermaakt iedereen zich prima en wordt het nuttige gecombineerd met de nodige gezelligheid. Rond een uur of 4 arriveert de vrachtwagencombinatie van de groothandel en dat is ongeveer het teken dat iedereen elkaar moet helpen om de bakken vol te krijgen ipv aan nieuwe bakken te beginnen.  Uiteindelijk zijn de bakken zo tegen 5 uur allemaal vol waarna er nog even nagepraat wordt onder het genot van een welverdiend glaasje bier of fris. De vrachtwagen krijgt uiteindelijk 47 bakken peren mee en met die dagopbrengst is de fruitteler zeer tevreden. Wat hem en ons betreft voor herhaling vatbaar! 

Ladiesday Galathea


Vlak voor het einde van het seizoen togen leden en familie van leden op zaterdag 14 september richting het Zutphense Bronsbergen. Een kleine traditie van de club, een dag in september waarop alleen vrouwen welkom zijn.

Onderduiken
En alleen vrouwen kwamen. Gea Westerink, Sinie Boelens, Danielle Kienhuis, Irma ter Hoek, Gerrie ter Hoek, Laura Brummelhuis en Odette van den Berg (ik) ontmoetten elkaar op de parkeerplaats van restaurant Bronsbergen. Hoewel de dag regenachtig van start ging, bleef het vanaf 14:00 droog. Het moment waarop we ons verzamelen in Bronsbergen. Gea, Sinie, Danielle en ik wilden een duik maken in de plas. Na een kleine inventarisatie besloten we om vanaf het strand het water in te lopen. Gea en Danielle als buddypaar en Sinie en ik samen. Gerrie zorgde voor de administratie op de kant en bewaarde voor ons de autosleutels.

We hadden er goed zicht op
Even bleek het spannend of Danielle wel zou kunnen duiken. Tijdens de keuring was haar internationaal-aansluiting eruit gedraaid en niet weer terug geplaatst! Gelukkig kon ze van de plaatselijke duikvereniging het ontbrekende stukje lenen. Fijn! Allemaal te water.

Bronsbergen is een leuke plas om te duiken. Hoewel mijn buddy en ik er beiden al eerder waren geweest, wisten we niet meer precies meer wat we moesten verwachten.  Ook omdat we beiden nog niet in dit stuk hadden gedoken. Ons duikplan; 7 meter aantikken, en dan tussen de 4 en de 5 meter 25 minuten rechtdoor, na 25 minuten rechtsomkeert en terug naar de kant. Het duikplan bleek eenvoudig, doch doeltreffend. Het zicht was prima, een meter of 5-6.  Het plan had op onze duikroute enkele leuke verrassingen in petto. Ook in deze plas ligt op ongeveer vier meter een oude auto. We zagen verder meerdere bouwwerken van hekken waartussen kleine visjes zaten verscholen. Hoewel we geen groot vis hebben gezien, zat er genoeg klein spul. Ook kwamen we het andere buddypaar, Gea en Danielle nog tegen. Altijd leuk!

It’s raining again
Na ongeveer 50 minuten kwamen Sinie en ik weer boven op de plek waar we eerder onder waren gegaan. Een meter of veertig verder in de plas zagen we ook de bubbels van Gea en Danielle dichterbij komen. Tijdens het aankleden bleek dat ook het andere buddypaar een fijne duik maakte. Gea had veel foto’s gemaakt met haar onderwatercamera. De foto’s in dit verslag zijn daar het bewijs van! Na het opruimen, afdrogen en aankleden, vlak voordat we de deuren van de auto’s weer dichtsloegen begon het weer te regenen. Een perfecte tijd om ons naar het restaurant te verplaatsen…

Waar we het stiekem voor deden
….want daar wachtte op ons de beloning waar we het eigenlijk allemaal voor deden. In het restaurant van Fort Bronsbergen stonden zeven stukken heerlijke appeltaart voor ons klaar. Gecombineerd met koffie, thee en goede gespreksonderwerpen bleek dit een ideale combinatie voor een gezellig en geslaagde “Ladiesday”. Het eerste rondje en de appeltaart kregen we van de club, Irma trakteerde ons op een tweede rondje om met ons te vieren dat ze het theoretische deel van haar redden specialisatie had gehaald! Na ongeveer twee uur besloten we om de dag af te sluiten en terug te rijden naar Almelo.

Ik heb ontzettend leuk gedoken met Sinie, ik kijk dan ook terug op een heerlijk relaxte, ontspannende dag met een gezellig afsluiter. Het was leuk om met dit clubje een middag weg te zijn. Ik ga volgend jaar zeker weer mee! Welke dames nog meer?

Als op vrijdag de laatste carpoolafspraken zijn gemaakt is het tijd de wekker te zetten om de zaterdag op tijd in Veessen te zijn. Door een klein oponthoud ivm wegwerkzaamheden arriveren we, via het pontje van Wijhe, om 5 voor 8 ter plaatse. Vrijwel iedereen is uitstekend op tijd zodat al snel, na een kop koffie, de groepjes ingedeeld kunnen worden.  We zijn totaal, inclusief wat familie en vrienden met bijna 30 man/vrouw.

Vandaag gaan er peren geplukt worden. Peren plukken moet veel voorzichtiger gebeuren dan appels en ook de bomen zijn wat grilliger van vorm zodat er meer moeite gedaan moet worden om alle peren van de boom te plukken. Het weer zit vandaag bijzonder mee, de boomgaard is eerst nog wel nat van de nacht maar droogt snel op.  In de middag is het al gauw 20 graden met zelfs een heerlijk zonnetje.

Ik kan met Erik Planting aan de slag aan de buitenzijde van de boomgaard. De overige plukkers worden allemaal verdeeld over de treintjes met fruitbakken tussen de bomen in. Ladders, plukbakken en zelfs handschoentjes komen er aan te pas om alle peren te gaan plukken. Vol goede moed luistert iedereen aandachtig naar hoe de peren het beste geplukt moeten worden om vervolgens zelf aan de slag te gaan. Het duurt niet lang of de stemming komt er goed in en de bakken voor de peren stromen vol.

Na de koffie pauze zijn Erik en ik al op één derde van de rij met de eerste bak bijna vol. Hoe meer je plukt, hoe beter het lijkt te gaan. De meesten komen erachter dat het eigenlijk heel leuk werk is. Bij de lunch, overigens voorzien van een paar heerlijke pannen soep, komen de verhalen goed los.

De rest van de dag vliegen de bakken over en weer, leeg heen en vol weer retour. Aan de geluiden uit de boomgaard te horen vermaakt iedereen zich prima en wordt het nuttige gecombineerd met de nodige gezelligheid. Rond een uur of 4 arriveert de vrachtwagencombinatie van de groothandel en dat is ongeveer het teken dat iedereen elkaar moet helpen om de bakken vol te krijgen ipv aan nieuwe bakken te beginnen.  Uiteindelijk zijn de bakken zo tegen 5 uur allemaal vol waarna er nog even nagepraat wordt onder het genot van een welverdiend glaasje bier of fris. De vrachtwagen krijgt uiteindelijk 47 bakken peren mee en met die dagopbrengst is de fruitteler zeer tevreden. Wat hem en ons betreft voor herhaling vatbaar! 

Ladiesday Galathea


Vlak voor het einde van het seizoen togen leden en familie van leden op zaterdag 14 september richting het Zutphense Bronsbergen. Een kleine traditie van de club, een dag in september waarop alleen vrouwen welkom zijn.

Onderduiken
En alleen vrouwen kwamen. Gea Westerink, Sinie Boelens, Danielle Kienhuis, Irma ter Hoek, Gerrie ter Hoek, Laura Brummelhuis en Odette van den Berg (ik) ontmoetten elkaar op de parkeerplaats van restaurant Bronsbergen. Hoewel de dag regenachtig van start ging, bleef het vanaf 14:00 droog. Het moment waarop we ons verzamelen in Bronsbergen. Gea, Sinie, Danielle en ik wilden een duik maken in de plas. Na een kleine inventarisatie besloten we om vanaf het strand het water in te lopen. Gea en Danielle als buddypaar en Sinie en ik samen. Gerrie zorgde voor de administratie op de kant en bewaarde voor ons de autosleutels.

We hadden er goed zicht op
Even bleek het spannend of Danielle wel zou kunnen duiken. Tijdens de keuring was haar internationaal-aansluiting eruit gedraaid en niet weer terug geplaatst! Gelukkig kon ze van de plaatselijke duikvereniging het ontbrekende stukje lenen. Fijn! Allemaal te water.

Bronsbergen is een leuke plas om te duiken. Hoewel mijn buddy en ik er beiden al eerder waren geweest, wisten we niet meer precies meer wat we moesten verwachten.  Ook omdat we beiden nog niet in dit stuk hadden gedoken. Ons duikplan; 7 meter aantikken, en dan tussen de 4 en de 5 meter 25 minuten rechtdoor, na 25 minuten rechtsomkeert en terug naar de kant. Het duikplan bleek eenvoudig, doch doeltreffend. Het zicht was prima, een meter of 5-6.  Het plan had op onze duikroute enkele leuke verrassingen in petto. Ook in deze plas ligt op ongeveer vier meter een oude auto. We zagen verder meerdere bouwwerken van hekken waartussen kleine visjes zaten verscholen. Hoewel we geen groot vis hebben gezien, zat er genoeg klein spul. Ook kwamen we het andere buddypaar, Gea en Danielle nog tegen. Altijd leuk!

It’s raining again
Na ongeveer 50 minuten kwamen Sinie en ik weer boven op de plek waar we eerder onder waren gegaan. Een meter of veertig verder in de plas zagen we ook de bubbels van Gea en Danielle dichterbij komen. Tijdens het aankleden bleek dat ook het andere buddypaar een fijne duik maakte. Gea had veel foto’s gemaakt met haar onderwatercamera. De foto’s in dit verslag zijn daar het bewijs van! Na het opruimen, afdrogen en aankleden, vlak voordat we de deuren van de auto’s weer dichtsloegen begon het weer te regenen. Een perfecte tijd om ons naar het restaurant te verplaatsen…

Waar we het stiekem voor deden
….want daar wachtte op ons de beloning waar we het eigenlijk allemaal voor deden. In het restaurant van Fort Bronsbergen stonden zeven stukken heerlijke appeltaart voor ons klaar. Gecombineerd met koffie, thee en goede gespreksonderwerpen bleek dit een ideale combinatie voor een gezellig en geslaagde “Ladiesday”. Het eerste rondje en de appeltaart kregen we van de club, Irma trakteerde ons op een tweede rondje om met ons te vieren dat ze het theoretische deel van haar redden specialisatie had gehaald! Na ongeveer twee uur besloten we om de dag af te sluiten en terug te rijden naar Almelo.

Ik heb ontzettend leuk gedoken met Sinie, ik kijk dan ook terug op een heerlijk relaxte, ontspannende dag met een gezellig afsluiter. Het was leuk om met dit clubje een middag weg te zijn. Ik ga volgend jaar zeker weer mee! Welke dames nog meer?

Pitch en Putt in Diepenheim.

Ons jaarlijkse evenement voor de grote dag met BBQ bestond er dit jaar uit dat we zouden gaan Pitch en Putten in Diepenheim.

Om 13.45 was iedereen aanwezig voor koffie/thee en krentenwegge. Alleen het bestellen had nogal wat voeten in de aarde omdat onze serveerster alles wel  kon onthouden. Boven de vijf werd het echter moeilijker.
Als je dan ook nog elf telt terwijl we maar met tien waren wordt het wel heel erg moeilijk.
Als dan ook nog een keer blijkt dat we later toch met elf zijn is de verwarring heel erg groot.
En op dat moment hadden we nog geen bal geslagen.

Na enige uitleg door onze gastheer konden we dan de baan op. Of liever gezegd werden we losgelaten om van de rust te genieten zoals het in de regels stond. 
Een enkele deelnemer van Galathea speelde met een handicap zoals dat bij deze sport heet.
Volgens team 1 was het Steven Trip die met de grootste handicap speelde want toen we er aan kwamen lopen sloeg Steven 4 keer over de extra kleine golfbal (handicap) alvorens dat ding ver voorbij de vlag te jassen (fore).

Langzaam maar zeker draaiden de 3 teams van Galathea warm en ging het aantal slagen om het balletje in de hole te krijgen omlaag. Zo scoorde Arjan Koppelman een hole in twee. En Stefanie had bijna een hole in one. Tenminste ze raakte de paal, er hing weliswaar geen vlag aan, de bal vloog door het net.  Het andere team kon net bukken anders had Stefanie een hole in one (off  them) geslagen. Hilariteit alom dus. En Wim Boks had best mee kunnen gaan want je kon onderweg ook nog vissen zoals Eric het deed. Op sommige greens hadden ze trouwens het randje om de hole omhhog laten lopen, want daar bleef het balletje verdacht vaak liggen of hij vloog er net langs heen of er zo weer uit.
Pitch en Putten saai, vergeet het maar als je met Galathea de baan op gaat. Dan blijkt pas hoe veelzijdig deze sport is en hoe snel Galatheanen zich aanpassen.
Bij het afrekenen toonden onze deelnemers over een goed stel hersens te beschikken want in het uit rekenen wat we betalen moesten waren we allemaal sneller dan de computer of lag dit aan de hers van de serveerster?

Team 1 ( Steven, Lizette, Gerrit en Paul ) kwam als winnaar uit de bus en mag zich een jaar lang Pitch en Putt master van Galathea noemen.

Groet,

Nico

Pitch en Putt in Diepenheim.

Ons jaarlijkse evenement voor de grote dag met BBQ bestond er dit jaar uit dat we zouden gaan Pitch en Putten in Diepenheim.

Om 13.45 was iedereen aanwezig voor koffie/thee en krentenwegge. Alleen het bestellen had nogal wat voeten in de aarde omdat onze serveerster alles wel  kon onthouden. Boven de vijf werd het echter moeilijker.
Als je dan ook nog elf telt terwijl we maar met tien waren wordt het wel heel erg moeilijk.
Als dan ook nog een keer blijkt dat we later toch met elf zijn is de verwarring heel erg groot.
En op dat moment hadden we nog geen bal geslagen.

Na enige uitleg door onze gastheer konden we dan de baan op. Of liever gezegd werden we losgelaten om van de rust te genieten zoals het in de regels stond.
Een enkele deelnemer van Galathea speelde met een handicap zoals dat bij deze sport heet.
Volgens team 1 was het Steven Trip die met de grootste handicap speelde want toen we er aan kwamen lopen sloeg Steven 4 keer over de extra kleine golfbal (handicap) alvorens dat ding ver voorbij de vlag te jassen (fore).

Langzaam maar zeker draaiden de 3 teams van Galathea warm en ging het aantal slagen om het balletje in de hole te krijgen omlaag. Zo scoorde Arjan Koppelman een hole in twee. En Stefanie had bijna een hole in one. Tenminste ze raakte de paal, er hing weliswaar geen vlag aan, de bal vloog door het net.  Het andere team kon net bukken anders had Stefanie een hole in one (off  them) geslagen. Hilariteit alom dus. En Wim Boks had best mee kunnen gaan want je kon onderweg ook nog vissen zoals Eric het deed. Op sommige greens hadden ze trouwens het randje om de hole omhhog laten lopen, want daar bleef het balletje verdacht vaak liggen of hij vloog er net langs heen of er zo weer uit.
Pitch en Putten saai, vergeet het maar als je met Galathea de baan op gaat. Dan blijkt pas hoe veelzijdig deze sport is en hoe snel Galatheanen zich aanpassen.
Bij het afrekenen toonden onze deelnemers over een goed stel hersens te beschikken want in het uit rekenen wat we betalen moesten waren we allemaal sneller dan de computer of lag dit aan de hers van de serveerster?

Team 1 ( Steven, Lizette, Gerrit en Paul ) kwam als winnaar uit de bus en mag zich een jaar lang Pitch en Putt master van Galathea noemen.

Groet,

Nico