Duiken, en wandelen met de hond.

Na een duik ergens eind 2013 was ik met Jan Westerink aan het praten over mijn honden en wat ik er zoal mee deed aan opleidingen en trainingen.

Jan merkte toen op dat er ondertussen best veel leden waren met 1 of meer honden en dat het misschien best leuk zou zijn een evenement te organiseren voor duiker en hond….duiken en wandelen met de hond !

Zondag 16 maart ’14 was het zover.  Marloes Brinkhuis was al mooi op tijd bij mij. Duikspul overgepakt in mijn combo’tje, hond Iris achterin en op naar Bussloo.

Jan en Gea waren er al, niet zichtbaar, maar met een lege duikbak naast de auto, eenzame viervoeter Buddy op de achterbank was het ons al snel duidelijk dat zij al kopje onder waren zodat ze later voor ons als Duikleider konden fungeren .

Er kwamen inmiddels steeds meer duikers bij, met en zonder hond, 7 buddyparen werden ingedeeld en de eersten verdwenen onderwater.

We doken bij het bruggetje, waar op dit moment nog niet veel leven waar te nemen was; een paar kreeftjes werden gezien en een flinke snoek.

Jan kwam die dag niet dieper dan 9.9 meter, en Kees haalde toch de 10.2 meter …..

Na het duiken was het omkleden, duikmateriaal opbergen en tussendoor werden de viervoeters verwend door Jan met een plakje leverworst.

We gingen op pad met zo’n 18 wandelaars en 10 honden. Een mooi aantal dus !

Paul had een speciaal ras bij zich, een Golden “Lease” Retriever, genaamd Max ( 2). Max 2 had ook een soortgenoot look a like, deze werd bleek later voor het gemak maar Max 1 genoemd.

 Het was een mooi bont gezelschap aan honden;  Golden Retrievers,een Labradoodle, een Mechelse Herder, een Bearded Collie pup, een hormoon gestuurde West Highland White Terriër en nog een paar andere rassen.

De honden hadden het prima naar hun zin, rennen, zwemmen en gek doen , ze leken wel onvermoeibaar.

De baasjes waren onder het wandelen aan het kletsen en aan het genieten van de honden.

Bijna aan het einde gekomen van de wandeling hebben we eerst nog wat gegeten bij het kioskje om daar het evenement af te sluiten.

Ik heb een geweldige dag gehad, en wat mij betreft is dit zeker voor herhaling vatbaar !!

Iedereen bedankt voor de gezellige en mooie dag !

Foto’s zijn gemaakt door Gea Westerink

 

 

Duiken, en wandelen met de hond.

Na een duik ergens eind 2013 was ik met Jan Westerink aan het praten over mijn honden en wat ik er zoal mee deed aan opleidingen en trainingen.

Jan merkte toen op dat er ondertussen best veel leden waren met 1 of meer honden en dat het misschien best leuk zou zijn een evenement te organiseren voor duiker en hond….duiken en wandelen met de hond !

Zondag 16 maart ’14 was het zover.  Marloes Brinkhuis was al mooi op tijd bij mij. Duikspul overgepakt in mijn combo’tje, hond Iris achterin en op naar Bussloo.

Jan en Gea waren er al, niet zichtbaar, maar met een lege duikbak naast de auto, eenzame viervoeter Buddy op de achterbank was het ons al snel duidelijk dat zij al kopje onder waren zodat ze later voor ons als Duikleider konden fungeren .

Er kwamen inmiddels steeds meer duikers bij, met en zonder hond, 7 buddyparen werden ingedeeld en de eersten verdwenen onderwater.

We doken bij het bruggetje, waar op dit moment nog niet veel leven waar te nemen was; een paar kreeftjes werden gezien en een flinke snoek.

Jan kwam die dag niet dieper dan 9.9 meter, en Kees haalde toch de 10.2 meter …..

Na het duiken was het omkleden, duikmateriaal opbergen en tussendoor werden de viervoeters verwend door Jan met een plakje leverworst.

We gingen op pad met zo’n 18 wandelaars en 10 honden. Een mooi aantal dus !

Paul had een speciaal ras bij zich, een Golden “Lease” Retriever, genaamd Max ( 2). Max 2 had ook een soortgenoot look a like, deze werd bleek later voor het gemak maar Max 1 genoemd.

 Het was een mooi bont gezelschap aan honden;  Golden Retrievers,een Labradoodle, een Mechelse Herder, een Bearded Collie pup, een hormoon gestuurde West Highland White Terriër en nog een paar andere rassen.

De honden hadden het prima naar hun zin, rennen, zwemmen en gek doen , ze leken wel onvermoeibaar.

De baasjes waren onder het wandelen aan het kletsen en aan het genieten van de honden.

Bijna aan het einde gekomen van de wandeling hebben we eerst nog wat gegeten bij het kioskje om daar het evenement af te sluiten.

Ik heb een geweldige dag gehad, en wat mij betreft is dit zeker voor herhaling vatbaar !!

Iedereen bedankt voor de gezellige en mooie dag !

Foto’s zijn gemaakt door Gea Westerink

 

 

Ontmoeting met Grijze Zeehond op Rosenmontag.

Op Rosenmontag, 3 maart dus, zijn we, Jan Westerink en ik, naar Zeeland getogen. Op 6.30 uur weg en om 21.30 uur terug. In totaal 550 km gereden en 3 duiken gemaakt.

Tot zover de statistieken..

We gingen voor de snotolven. Bij St Annaland moesten ze zitten was ons verteld. Dus zijn we om 9.30 uur bij de jachthaven. Er staan op dat moment 2 auto’s met duikers. Later volgen er een paar meer. De duikwereld is klein en facebook brengt iedereen bijeen, dus raken we al snel in gesprek.

Maar jammer genoeg vinden wij de snotolven niet. Lia heeft op de valreep met haar buddy nog wel een snotolf gezien. Voor ons was het overigens de eerste keer dat we op deze duikstek waren.

We zijn vlak bij de Bergse Diepsluis. En je raadt het al. Wij willen natuurlijk ook de beruchte zeehond zien. Op het internet en op TV is dit dier al vele malen te zien geweest.

Op de dijk aangekomen zien we een buddypaar in het water stoeien met de zeehond. Vlak aan de kant overigens. Later komt dit dier de trap op. Zij blijft daar lui liggen in het voorjaarszonnetje. Jan en ik denken, mooi dan kunnen wij een duikje maken zonder dat het dier ons op diepte lastig valt. We willen naar het platform. Er zou een groene zeedonderpad op moeten zitten.

Daar aangekomen zoeken we het platform af. Dan stoot er iets tussen mijn benen. Tot mijn schrik (stiekem ook wel enige vreugde), zie ik de zeehond. Met moeite weet ik haar van mij af te houden. De indianenverhalen , die de ronde doen, schieten door mijn hoofd. Dan gaat ze naar Jan. Ze zit bijkans boven op zijn rug, maar Jan heeft niets in de gaten. Plotseling is ze weer verdwenen.

Ik stoot Jan aan en gebaar dat ik de zeehond heb gezien. Eerst snapt hij me niet. Net op het moment, dat hij weet wat ik bedoel, is het dier er weer. Hij bijt Jan in de zak van het droogpak. Daarna is de accukabel van de duiklamp aan de beurt. Wat moet ik doen?

Dan laat ze weer los en maak ik snel een actiefoto. En nog een. Maar dat trekt natuurlijk wel haar aandacht. Nu ben ik zelf het slachtoffer. Met mijn camera tussen mij en het dier in probeer ik afstand te bewaren. Ik maak n tegelijkertijd nog wel foto’s. Zij zwemt even weer naar Jan , maar is meteen weer terug. Ik zet mijn lamp op de hoogste stand en verblind haar met mijn sterke lichtbundel. Dat helpt. Ze kiest het hazenpad.

We gaan maar snel naar geringere diepte. Als ze dan terugkomt, zijn we tenminste snel weer boven. Je moet er niet aan denken, dat ze je de cap met bril van het hoofd trekt op 10 m. diepte. Maar ze laat zich niet meer zien . Ook duikers, die we onder water nog tegenkomen, hebben hun hele duik het dier niet meer gezien.
Aan de wal praten we met alle aanwezige duikers en wisselen informatie uit. Het buddypaar, dat bij onze aankomst in het water lag, heeft een kapotgebeten cap.  En een beschadigde handschoen.
We dachten relatief veilig het water in te kunnen, omdat ze op de kant lag te zonnen, maar 5 minuten later was ze toch bij ons. We hebben er een paar mooie foto’s aan overgehouden en een bijzondere ervaring. Maar we hoeven geen tweede ontmoeting weer. Tenminste niet op die diepte.

Omdat het nog maar 3 uur is en we de lange reis naar Zeeland optimaal willen benutten , gaan we nog een derde duik doen in Den Osse. Het zicht is goed,is ons verteld. Dat bleek later enigszins tegen te vallen, maar het is een leuke duikstek, waar altijd voldoende te zien is. We vinden twee zeedahlia’s. Een vlokkige zeeslak, een aantal botervisjes en natuurlijk krabben en kreeften.

Dus pas om 18.00 uur terug naar huis. Onderweg nog even bij een benzinepomp een snack voor Jan en een broodje gezond voor mij.

Het is net zo vermoeiend als Carnaval, maar wel leuker. Hoewel dat niet iedereen met me eens zal zijn, denk ik.

 

Ontmoeting met Grijze Zeehond op Rosenmontag.

Op Rosenmontag, 3 maart dus, zijn we, Jan Westerink en ik, naar Zeeland getogen. Op 6.30 uur weg en om 21.30 uur terug. In totaal 550 km gereden en 3 duiken gemaakt.

Tot zover de statistieken..

We gingen voor de snotolven. Bij St Annaland moesten ze zitten was ons verteld. Dus zijn we om 9.30 uur bij de jachthaven. Er staan op dat moment 2 auto’s met duikers. Later volgen er een paar meer. De duikwereld is klein en facebook brengt iedereen bijeen, dus raken we al snel in gesprek.

Maar jammer genoeg vinden wij de snotolven niet. Lia heeft op de valreep met haar buddy nog wel een snotolf gezien. Voor ons was het overigens de eerste keer dat we op deze duikstek waren.

We zijn vlak bij de Bergse Diepsluis. En je raadt het al. Wij willen natuurlijk ook de beruchte zeehond zien. Op het internet en op TV is dit dier al vele malen te zien geweest.

Op de dijk aangekomen zien we een buddypaar in het water stoeien met de zeehond. Vlak aan de kant overigens. Later komt dit dier de trap op. Zij blijft daar lui liggen in het voorjaarszonnetje. Jan en ik denken, mooi dan kunnen wij een duikje maken zonder dat het dier ons op diepte lastig valt. We willen naar het platform. Er zou een groene zeedonderpad op moeten zitten.

Daar aangekomen zoeken we het platform af. Dan stoot er iets tussen mijn benen. Tot mijn schrik (stiekem ook wel enige vreugde), zie ik de zeehond. Met moeite weet ik haar van mij af te houden. De indianenverhalen , die de ronde doen, schieten door mijn hoofd. Dan gaat ze naar Jan. Ze zit bijkans boven op zijn rug, maar Jan heeft niets in de gaten. Plotseling is ze weer verdwenen.

Ik stoot Jan aan en gebaar dat ik de zeehond heb gezien. Eerst snapt hij me niet. Net op het moment, dat hij weet wat ik bedoel, is het dier er weer. Hij bijt Jan in de zak van het droogpak. Daarna is de accukabel van de duiklamp aan de beurt. Wat moet ik doen?

Dan laat ze weer los en maak ik snel een actiefoto. En nog een. Maar dat trekt natuurlijk wel haar aandacht. Nu ben ik zelf het slachtoffer. Met mijn camera tussen mij en het dier in probeer ik afstand te bewaren. Ik maak n tegelijkertijd nog wel foto’s. Zij zwemt even weer naar Jan , maar is meteen weer terug. Ik zet mijn lamp op de hoogste stand en verblind haar met mijn sterke lichtbundel. Dat helpt. Ze kiest het hazenpad.

We gaan maar snel naar geringere diepte. Als ze dan terugkomt, zijn we tenminste snel weer boven. Je moet er niet aan denken, dat ze je de cap met bril van het hoofd trekt op 10 m. diepte. Maar ze laat zich niet meer zien . Ook duikers, die we onder water nog tegenkomen, hebben hun hele duik het dier niet meer gezien.
Aan de wal praten we met alle aanwezige duikers en wisselen informatie uit. Het buddypaar, dat bij onze aankomst in het water lag, heeft een kapotgebeten cap.  En een beschadigde handschoen.
We dachten relatief veilig het water in te kunnen, omdat ze op de kant lag te zonnen, maar 5 minuten later was ze toch bij ons. We hebben er een paar mooie foto’s aan overgehouden en een bijzondere ervaring. Maar we hoeven geen tweede ontmoeting weer. Tenminste niet op die diepte.

Omdat het nog maar 3 uur is en we de lange reis naar Zeeland optimaal willen benutten , gaan we nog een derde duik doen in Den Osse. Het zicht is goed,is ons verteld. Dat bleek later enigszins tegen te vallen, maar het is een leuke duikstek, waar altijd voldoende te zien is. We vinden twee zeedahlia’s. Een vlokkige zeeslak, een aantal botervisjes en natuurlijk krabben en kreeften.

Dus pas om 18.00 uur terug naar huis. Onderweg nog even bij een benzinepomp een snack voor Jan en een broodje gezond voor mij.

Het is net zo vermoeiend als Carnaval, maar wel leuker. Hoewel dat niet iedereen met me eens zal zijn, denk ik.

 

OWSV Galathea Almelo laat weer een schip naar de kelder gaan.

Op 12 april 2014 was het weer zover. Aan de Leemslagenplas was het weer een drukte van belang.


Een grote takelwagen reed naar de plas. Even later een wagen met daarop het wrak van een motorkruiser. Ook de brandweer was aanwezig. Veel belangstellenden en de lokale en regionale pers.

Een herhaling van zetten van 17 januari 2004. Met één groot verschil. Het was toen erg guur en regenachtig; deze dag scheen de zon volop.

Onder het toeziend oog van vele fotografen werd de kruiser aan de waterkant gezet. Dan moet deze natuurlijk ook gedoopt worden.
De grote boot heet UK 269. Deze kleine krijgt heel toepasselijk de naam “Uk-je”mee.
Erelid Wim Boks houdt een korte rede bij deze doop.

Hieronder zijn tekst:
Toen op 17 januari 2004 de UK 269 op haar laatste rustplaats aankwam,
had zij een wens doorgegeven aan Kronos, de oppergod van alle wateren, om er een kleintje bij te krijgen.
Poseidon, de zoon van Kronos en Rhea, gaf opdracht dit uit te voeren.
Nu 10 jaar later is het zover.
In overleg met Galathea is mij als erelid de eer gegeven om dit kleintje in het zicht van de UK 269 haar laatste rustplaats te geven.
Galathea heeft haar voor eeuwig de naam ” UK-je ” gegeven.
Ik wens jou een goede afzinking.

Vervolgens werd het gevaarte in het water getakeld en door de brandweer, duikers van Galathea en een marine duiker op de gewenste plek afgezonken.


Ligt de UK 269 op een diepte van meer dan 20 m.; deze boot komt op 8 m te liggen, waardoor deze ook voor beginnende duikers te bereiken is.

Opnieuw een mooi object erbij. Hopelijk snel begroeid en pleisterplaats van veel onderwaterleven.

Zie ook wat de lokale media geschreven heeft:

Geleraaf.nl
Tubantia.nl
Uitinalmelo.nl
Almeloosweekblad.nl
Duikplaats.net
Duiken.nl
Aquanauten.nl

Deze dag is mede mogelijk gemaakt door:


Keurslager Otten Almelo


Ter Hoek vonkerosie Rijssen


Autoschade ter Hedde Nijverdal


Otten Timmerwerk Almelo

 
Cafe Budde Nijverdal

 
 Kruiskamp Almelo 

 
 Lucas Divestore Nijverdal


Bouwbedrijf Karsten Daarlerveen

 
P&P Keuken Geesteren


Lemerij Verhuur Almelo


Van Buuren Rijssen


Gemeente Almelo


Brandweer Almelo


Rabobank

 

Het wachten is nog op toestemming van de gemeente voor de uiteindelijke plaatsing van het wrak in de plas. Inmiddels is het casco geheel geprepareerd, schoongemaakt en dus klaar voor het eigenlijke afzinken! Ook is er een voorlopige locatie gemarkeerd in de plas.

In de algemene ledenvergadering is de naam UKje gekozen. 

Achter de schermen wordt ook nog steeds gewerkt aan het financiële plaatje van het project. Leden die zich daarvoor in willen zetten, concrete sponsoren kunnen aanbrengen of zelfs persoonlijk financieel bij willen dragen, kunnen dat melden aan de penningmeesteres Gea Westerink of via het bestuur.

Als er binnenkort toestemming zal worden verleend, dan volgt zo spoedig mogelijk de afzinkdag. We zijn voornemens met de inzet van diverse commissies daar een aardige happening van te maken voor de leden, sponsoren, betrokken partijen en uiteraard de pers. Meer informatie daarover volgt zo spoedig mogelijk.

 

Dit Project is mede mogelijk gemaakt door:

Keurslager Otten Almelo

Ter Hoek vonkerosie Rijssen

Autoschade ter Hedde Nijverdal

Otten Timmerwerk Almelo

 

Cafe Budde Nijverdal